キアの部屋

نمیخوام بیان از دسترس خارج شه. یه بخشی از وجودم اینجاست. تموم اون متن‌های زیبایی که توی این پلتفرم نوشته شدن، تموم آدمای عزیزی که اکثرشون رفتن و اندک افرادی که موندن، برام ارزشمندن. دلم برای اینجا تنگ میشه. اینجا جاییه که همه‌مون در نهایت بهش برمی‌گردیم. بیان مثل یه مادره که بچه‌هاش ترکش کردن و با مرگ فاصله‌ای نداره؛ و حالا هم هیچ کاری از دستمون بر نمیاد. دردناکه. من دلم برای بیان و آدماش تنگ میشه:(

هیچوقت دلم نمی‌خواست تنها محتوای وبلاگم گفتن حقایق تلخ زندگیم باشه. هیچوقت حتی تصورش رو هم نمی‌کردم اینطوری بشه اما می‌تونم بگم گریز ناپذیره. اینجا جاییه که من خود واقعیم رو بروز میدم بدون هیچ رنگی که بخواد اون رو زیبا جلوه بده؛ همونطور که میما توی انیمه‌ی perfect blue انجامش میداد. گاهی فکر میکنم من هم مثل میما مرز واقعیت و رویا رو گم کردم. من و میما خیلی شبیه همیم. بعضی وقتا از این شباهت میترسم.