آری!

غم هست و میخواهد رسم وصال به دامانم بیفزاید

و نمیداند

نمیداند که من ققنوسم و قدیسم

نمیداند که من میشناسم 

گوشه به گوشه این حجره ی تنها هارا 

میشناسم، تک تک این دشنه ها را

میشناسم، نیلبک رنگین درون آشیانه هارا

میشناسم، این غم و نیاکانش را

میشناسم و همین شناختن هاست که میسوزاند 

میسوزاند و خاکستر میکند

طاقچه به طاقچه ی این سرپناه ایمن را 

خاکستر را به پهنای آسمان میگستراند

اما، میسازد و نمایان میکند آن ققنوس پر دل را

دل و بی دل همه میآیند به تماشا 

تماشای فریاد سوزناک پردل را 

تماشای آن مرغزار سبزین را 

تماشای آن جهان بی غم را