اعتراف کردن بهش سخت و برای من منزجر کنندست اما من واقعا دلم کسی رو میخواد که بتونم بهش اعتماد کنم ، افکار واقعیمو باهاش در میون بزارم و بدونم که اون ذره ای منو قضاوت نمیکنه. کسی که واقعا بهم اهمیت بده و اشتیاقی برای ادامه دادن. کسی که کنارش بتونم بدون ترس خودم باشم و احساس ناکافی بودن نکنم. کسی که تا عمق روحم نفوذ کنه. مهمتر از همه کسی که کنارش نگران این نباشم که بلد نیستم به درستی با حالات چهره و حرفام خودمو ابراز کنم. 

من کسیو میخوام که فریادای پشت سکوتمو ببینه. همین!